Pse mëndja shkon gjithmonë... për "keq"?

Ah moj çupë! Kam nevojë për tyja...
Çupë! njeriun më të lumtur bëmë...
Çupë! Të pres krahëhapur...

Çupë! Realizomë ëndërrën time
Çupë! Kam gjithçka... vetëm ti më mungon
Ah moj çupë, po erdhe bëj shkallë reale.

Shikimi yt kur kryqëzohet me timin
Zemëra drithëron kur pranë më thërret,
Fjalët e mija ngelin pa zë e ma shtojnë trishtimin
Se dhe sot papërgatitur, ti zyshe më ke gjet.

Më kujtohet se dhe dikur kam patur një shkrim me këto poezitë catartiche të Flavio Oreglio-s, një komik italjan, mjaft "elegant" në përfundimet krejt të ndryshme nga ato që mëndja jonë ndërkohë "fantazonte", gjë që gjithmonë më ka pëlqyer në penën e atyre që shkruajnë, dhe nuk mund të lë pa përmëndur O'Henry, me një libër me tregime që .... sa herë e kam rilexuar para 20-30 vjetësh.