Grizhdazabar

Puthje që shkel shpirtëra e zemra,
prej natyre i dënushëm për të mjerat kujtime.
Vorbull mrekullije prej buzësh të kuqe
që mbi timen qafë shënojnë përjetësinë.

Trup lakuriq prej mermeri të kuq,
Kalomë nëpër dhimbje si gjak i pafajshëm
Nishanë jete mbi gjoksin e zbuluar
që fate të vështirë psherëtijnë në vetëvehte.

Kryqëzime drithërimash, e arta voglushe,
rritesh djallëzisht brënda meje…
Që nga rrënjët të trembem, fati im,
e përhumbem, e humbas, shtrëngimin që në zemër kam.

2. edrus said this on September 15th, 2007 at 8:40 pm

TraTaTaTa, TraTaTaTa ….TraTaTaTa,
una nenia dolce prima mai sentito
dolce nel loro mondo
i sogni m’avevano rapito.

Sognavo un bagno nella brina delle mie valli
Ma il caldo afoso del compartimento era proprio ottuso
Nella dormiveglia vedevo Lara, la mia preferita,
Allungo la mano… e li accarezzo il muso

Sirena lagnosa al capolinea
Che triste il risveglio… che delusione
Meglio di ‘‘quella’’ al posto di Lara
Avrei preferito aver tra le braccia il capostazione.

Prego, il ricordo di quel viaggio,
come visioni e sogni(incubi) di un minuto,
a parte il MIO dolce sonno,
niente di te, ne nome, ne voce,
ringraziando Dio ho saputo.

Perdonala il povero pastorello che è in me, mà era giusto per darti l’idea di quello(possibile amore della tua vita) che credi d’aver perso

edrus said this on July 14th, 2007 at 11:06 am

000000000000000000000000000000000000000000000000

000000000000000000000000000000000000000000000000o

Po shikoja postimin e fundit tek Grizhda dhe duke i uruar sinqerisht dhe me gjithë zemër , pres që të rikthehet përsërëri me krijimet e saja.

Tashmë që ajo është tërhequr në botën reale, më vjen keq që nuk u ndoq me interesin e duhur, dhe kjo ndoshta dhe për 'mosreklamizimin' e duhur të ne-ve që e ndiqnim dhe që na pëlqente.

Jo, ato të mësipërmet nuk janë poezi të mijat ( e dyta po, por e nisur si 'përgjigje' ndaj një poezie të saj).

E para është përkthimi që i pata bërë poezisë së saj, që po e vë këtu poshtë:

Con te… (II)

Bacio che calpesta anime e cuori,
di natura condannabile per miseri ricordi.
Turbolente fascino di labbra rosa
che sul collo mio segnano l’eternità.

Corpo nudo di marmo rosso,
pesami sul dolore come sangue ingenuo
Nèi di vita sul seno scoperto
che destini ardui sospirano in sé.

Incroci di brividi, dorata fanciulla,
cresci demoniacamente dentro di me..
Ti temo in radici, destino mio,
e mi perdo, e perdo, l’angoscia che c’è.

Ndërsa ajo e dyta (në italisht), qe një përgjigje me shaka ndaj një poezie tjetër të saj,
që mund ta shikoni këtu poshtë:

Il treno e il ragazzo

Il viaggio durò cosi poco e fu cosi lungo,
desideri perplessi di melodie continue,
mentre gli occhi tuoi guardavo chiusi,
dormivi come portato via da venti e sole…

Ti guardo e non riesco a smettere,
mentre questo treno mi sveglia da quest’ agonia
e quando alla fine mi muovo di un centimetro
alzi i tuoi occhi finalmente aperti
e nel tuo profondo verde mi guardi…
dentro una scarpa sentivo me stessa,
piccola e con le guance rosse,
mentre sorridente la tua mano stesa,
invita il mio essere vicino a se…

Prego, il ricordo di quel viaggio,
come visioni e sogni di un minuto,
a parte il tuo dolce sonno,
niente di te, né nome, né voce,
né pensiero ho saputo…

~ by grizhdazabar on July 10, 2007.

Gjithë të mirat Grizhda, dhe shpresoj që të rikthehesh sa më shpejt me poezitë e tua.